“Bir Fincan Çay” ve İki Kadın
Bu yazıda
Katherine Mansfield’ın “Bir Fincan Çay” adlı öyküsü çözümlenmeye
çalışılacaktır.
“Bir
Fincan Çay” Rosemary Fell adlı bir kadının öyküsüdür. Öykülerinde sıradan
insanların yaşamlarını sergilemeye çalışan Mansfield, bu öyküde burjuva bir
kadınla fakir bir kızın karşılaşmasıyla ortaya çıkan durumları sergilemektedir.
Öyküde, asıl kahraman zengin kadının öyküsü, toplumun alt kesiminden bir genç
kızın “bir çay saati” içinde varlık kazanmasıyla anlatılır.
Rosemary Fell, ev, çiçekçi dükkanı ve antikacı dükkanındaki
davranışlarıyla öykünün temel kurgusunu oluşturur. Genç kadının insanlarla olan
ilişkileri ise Antikacı adam, genç kız ve kocası aracılığıyla aktarılır.
Çiçekçi
dükkanında, çiçek alırken söyledikleri, kendine güvenen, çiçekleri seçerken
isteklerini açıkça belirten bir kadının beğenisini öne çıkarır. Çiçekçi dükkânı
kusursuzdur, Rosemary “göz kamaştırıcı, daha çok gizemli davranışlarla çevreye
bakar” ve seçimini yapar. Çiçek alırken sergilediği seçicilik, onların biçimsel
özelliklerine verdiği önem onun psikolojisinin yansımasıdır.
Kadının asıl
özelliklerini ortaya çıkaran kişi antikacıdır. Genç kadını, bu mekânda dükkânın
içinde ve dükkânın dışında olmak üzere iki boyutta incelemek gerekir. Bu küçük
antikacı dükkânının ondan başka müşterisi yoktur, denilebilir. Anlatıcı, bunu
“genellikle başkaları olmazdı orda” sözleriyle belirtir. Dükkânın sahibi “ona
hizmet etmekten gülünç bir zevk” alır, ellerini ovuşturur, sevinçten dili
tutulur. Özellikle, antikalarını değerini bilmeyenlere satmayacağını söylemesi,
Rosemary’nin onların değerini bilen tek kişi olduğunun imâsıdır. Satıcı, için
genç kadın, eşi bulunmaz bir müşteridir. Kadının kolay ikna edilmesi ve alışverişte
müsrif davranması da antikacının işine gelmektedir. Kocasının deyimiyle
“savurgan” biridir, Mrs. Fell.
Antikacı,
Rosemary’nin alabileceği nesneleri mavi bir kadifeye koyarak saklamaktadır. O
dükkâna geldiğinde, “mavi renkli kadife bohça”dan çıkardığı antikayı, cam
tezgahın üzerine koyar. Antikayı bu şekilde sunmak tekrarlanan bir satış
yöntemidir. Rosemary, dükkâna geldiğinde adamın sevinçten dilinin tutulması ve
ellerini ovuşturması, sonunda tuzağa düşürülen bir avı yakalamanın heyecanıdır.
Kutunun
kapağındaki resimde bir minyatür atmosferi söz konusudur. Antika olduğu
söylenen kutu şu şekilde betimlenir: “Kapağında, çiçekli bir ağacın altında
duran bir minicik adam, kollarını onun boynuna dolamış daha da minicik bir kız
vardı. Kızın ıtır yaprağından daha büyük olmayan, yeşil kurdeleli şapkası bir
dala asılmıştı. Başlarının üzerinde, koruyucu melek gibi, pembe bir bulut
vardı” (13).
Antikacı, kapağında böyle bir resim
olan kutuyu kadının beğeneceğinden emindir. Itır, yeşil kurdele, koruyucu melek
ve pembe bulut. Itır ve yeşil kurdele, kadının çiçeklere olan ilgisini; pembe
bulut, hayal dünyasını; koruyucu melek ise kendini işaret eden göstergelerdir.
Genç kadının nelerden hoşlandığını
bilen adam, tam anlamıyla bir düzenbazdır. Bu noktada satıcının amacına
ulaşması için üç aşama söz konusudur:
Birincisi, kadının
kutuyu incelerken ellerine hayran olması ve kendine olan güveninin artmasıdır.
Diğeri kapağa resmedilmiş kadının giysisindeki çiçekleri, müşterisine tek tek
göstermesidir ki ona göre çiçekler büyüleyicidir ve genç kadın bunlara tutulur.
Rosemary’nin kutuyu almama olasılığı kalmamıştır, artık. Üçüncü aşama ise,
sözde antikanın fiyatının söylenme biçimidir.
Rosemary, bu küçük kutunun fiyatını
sorduğunda adam, Genç kadının sorusunu önce duymazdan gelir. Daha sonra,
Rosemary’nin kulağına yaklaşarak kutunun fiyatını fısıldar. Böylece, kutunun
pahalı olmasının yaratacağı olumsuz etki hafifletilmiş olur. Dükkânda ikisinin
dışında kimse yoktur; ama kadının o masalsı atmosferin dışına çıkmasını
istemeyen satıcı kısık sesle konuşur. Bunda da kısmen başarılır olur. Kadın,
kutu için belirlenen “yirmi sekiz sterlin”i çok bulmasına rağmen kararsız
kalmıştır.
Müşterisini
çok iyi tanıyan Antikacı’nın, hedefe giden yoldaki ilk adımı, bu küçük kutuyu
onun beğenmesini ve aklının o nesnede kalmasını sağlamaktır ki bunda da
başarılı olur. Rosemary dükkândan çıkmadan, “[a]damın başının üstündeki rafta
duran tavuğa benzeyen tombul çaydanlığa bakarak, rüyâda bir sesle” (13), kutuyu
kendisi için saklamasını ister. Adamın, bir dahaki sefere mavi kadife bohçadan
ne çıkaracağı da böylece belirlenmiş olur.
Dükkânın
dışındaki Rosemary Fell, istediği oyuncağı alamamış bir çocuk gibidir. Antikacı
dükkânının güvenli ortamından dış dünyanın gerçekliğine geçmiş, başka bir
deyişle rüyâdan uyanmıştır. Kış akşamının yağmurlu ve soğuk havası, hüzünlü
sokak lambaları, sevimsiz şemsiyelerine sığınan insanların gelip geçişi, onun
için bir karmaşadır. Eğer antika kutuyu alabilseydi, bunların hiçbirini
önemsememesi, bu karmaşayı görmemesi mümkündür ama alamamıştır. O an için
yaşama sevincini kaybetmiş biri gibidir. Kutuyu satın alamadığı için dışarı
korkunçtur, bundan kurtulmak için de eve gidip sımsıcak bir çay içmeyi düşünür.
Çay içmek sözleriyle, dükkândan çıktıktan sonraki zaman dilimi belirlenmiş
olur. Öğleden sonra girdiği antikacı dükkânından akşamüzeri çıkmıştır. Evine
gidip çay içmeyi düşündüğü sırada, ondan bir fincan çay parası isteyen bir genç
kızla karşılaşır. Bir an düşündükten sonra çay içmek için kızı evine davet
eder. Kadının hiç tanımadığı birini çay saatinde eve getirmesi, sohbet
edebileceği birini bulması ve oyalanacak bir şeyler bulması açısından daha da
önem kazanır.
Genç kız ve
Rosemary arasındaki sahneyi ise iki alt sahneye ayırmak gerekir. Birincisi
Rosemary ile genç kızın eve gelişlerini ve Rosemary’nin kocası gelmeden önce
sergilediği konukseverliğini, ikinci sahne ise Rosemary’nin kocası geldikten
sonra değişen tutumunu anlatır.
Fakir kızın,
böyle bir şey istemesi, Rosemary’i şaşırtır. Antikacı dükkânından çıktıktan
sonra böyle bir durumla karşılaşması onun için yeni bir serüvendir. Genç kız,
onun hevesi geçene kadar oynayacağı bir oyuncak, bir tür tutsaktır. “Dostoyevski
romanından çıkagelmişti” sözleriyle tanımladığı bu kıza, kitaplarda okuduğu
gibi davranmak onun için heyecan vericidir. Fakir kızın hayat hikâyesini
öğrenmek de bu heyecanı artıracak başka bir öğedir. Öte yandan, fakir kıza
iyilik perilerinin gerçek olduğunu, zenginlerin kalpsiz olmadığını ve bütün
kadınların kardeş olduğunu kanıtlayacağını söyler.
Rosemary
Fell’in “[b]en daha şanslıysam, bunu sen de umabilirsin” (14) sözleri çay saati
oyununda söylenen sıradan bir sözdür. Fakir kızın tek yapabileceği şey ummaktır
ki bu hayalciliktir. Rosemary ise şanslı ve zengindir, bu da bir gerçektir.
Zengin kadının oynamak
istediği oyun şu şekilde açıklanabilir: Fakir kıza, kendi yaşamından bir parça
zenginlik bağışlamak; bunun karşılığında da onun hikâyesini dinleyerek
heyecanlı bir çay saati geçirmektir. Bu olay kendisi için çok önemli bir
deneyim olacak ve bunu bütün arkadaşlarına anlatacaktır. Onların yaşamadıkları
bir macerayı yaşadığı için de diğerlerinden farklı olacaktır.
Kadın, kıza
merak dışında herhangi bir duygu yüklemez; yalnızca küçük kutuyu satın
alamadığı için onun yerine fakir kızı eve getirmiştir. Zengin kadın, şu anda
küçük kutunun kapağındaki pembe bulut gibi koruyucu melek rolünü oynamaktadır.
Zengin
kadın, eve getirdiği konuğu sayesinde görmezden geldiği dünyasını yeniden
keşfetmiştir. Bütün bunları yaparken “[k]endini açılacak dolaplar ve paketler
arasında bulan küçük bir zengin kızı gibi” (14) düşünmektedir.
Konuk olan kızın şaşkınlıklığı
arttıkça, o bunu görmezden gelerek daha da mutlu olmaktadır. Artık farkına
varamadığı bu zenginlik, bu ihtişam, ilginç konuk sayesinde yeniden
belirginleşmekte ve Rosemary’ye daha büyük bir coşku vermektedir. Kızı eve
getirmekteki amacı ona bir şeyle ikram etmektir; ama kız “bir şeyler yemezsem
dayanamayacağım” (15) diyene kadar ona yiyecek ve içecek vermek Rosemary’nin
aklına gelmez. Fakir kız, karnını doyurduktan sonra yaşamını sürdüremeyeceğini
söyleyerek ağlar. Bunun üzerine Mrs. Fell ondan her şeyi anlatmasını ister.
Böylece ona yardım edebilecektir, bu sözlerle koruyucu melek rolünü sürdürdüğünü
gösterir.
Genç kız karnını
doyurduktan sonra, “ince narin gövdeli, dağınık saçlı, al dudaklı, derin,
ışıklı gözlü” (16) birine dönüşür. Rosemary, kocasını fakir kızla
tanıştırıncaya kadar kızın adını bilmemektedir. Bunun nedeni ise kızın onun
için bir nesneden farkının olmamasıdır. Philip Fell, önce kabul etmediği bu
fakir konuğun “şaşılacak derecede hoş olduğunu” söylediği anda Rosemary
kocasının bu düşüncesine şaşırır. Onun kendinden daha güzel olmasından rahatsız
olmuştur. Nesne olan kız, birdenbire bir canlıya dönüşmüştür. Üstelik kadın da
bunun farkına varmıştır.
Bir erkeğin,
özellikle de kocasının onu beğenmesi, Rosemary’nin Miss Smith’e verdiği şansı
elinden alması anlamına gelir. Miss Smith, koruyucu meleğini kaybetmiş; Mrs.
Fell ise onu, kocasını elinden alabilecek bir rakip olarak görmeye başlamıştır.
Bu genç kız sayesinde bir macera yaşamak isteyen zengin kadın, birdenbire onu
kıskanmaya başlar. Oysa genç kızın hiçbir şeyden haberi yoktur, o hâlâ rüyâda
gibidir.
Zengin
kadının, kıza üç sterlin verip onu göndermesi, genç kızın geldiği kaosa, gerçek
dünyaya geri dönmesi demektir. Rüyâ bitmiştir, umutlanmasına yol açacak bir
durum da kalmamıştır, artık.
Herkes kendi
yaşamına döner. Zengin olması Mrs. Fell’in fakir kızı kıskanmasına engel
olamaz. Mrs. Fell, bu kez Miss Smith aracılığıyla kendini görmüştür. Bu
duygularından kurtulmak için süslenir. Aslında merak ettiği şey kocasının hâlâ
onu beğenip beğenmediğidir. Rosemary’nin, kocasından yirmi sekiz sterlin
istemesi ise antikacı dükkânında, çizilmeye başlanan çemberin tamamlaması
anlamına gelmektedir. Bu döngünün tamamlanması sırasında son anda ortaya çıkan
durumlar ise Rosemary’nin içindeki şüpheyi canlı kılacaktır.
Fakir kız,
zengin kadına içinde olduğu başka bir oyunu hatırlatıp onun yeniden mutlu
olmasını sağlamıştır.
Bu
çözümlemenin ardından metindeki karşıtlıklara baktığımızda, bunların olay
örgüsünün ilerleyişine nasıl bir katkı sağladığı daha iyi anlaşılır. Antikacı,
solgun ve kansız parmakları olan kurnaz bir adamdır. Mrs. Fell ise adamın
niyetini anlayamayan, pembe canlı parmakları olan biridir.
Tablo 1
Antikacı Dükkânı
|
Antikacı Dükkânının Dışı-Sokak
|
Sığınak,
güvenli bir yer
|
Güvensiz
|
Aydınlık
|
Karanlık
|
Rüyâ atmosferi, dinginlik
|
Gerçek, kaos
|
Dükkânın basamakları
|
Kaldırım-sokak
|
Antikacı Dükkânı, Mrs. Fell için güvenli bir yerdir ve
muhtemelen oradan her çıkışında kendini oyalayacak bir şeyler almaktadır.
Dükkânın sessiz ve aydınlık oluşu, kadının düşsel boyuta geçişini sağlayan bir
atmosfer yaratır.
Çiçekçi, antikacı ve evi arasında yaşayan zengin kadın,
antika kutuyu alamayınca dengesini kaybetmiş, bu düzenin dışında kalmıştır.
Buna karşılık dışarı, karanlık ve tehlikelidir. İçerinin
yapay aydınlığının tersine, dış dünyanın realitesi kadının basamaklarda
kalmasına neden olur.
Tablo 2
Mrs. Fell
|
Miss. Smith
|
Zengin
|
Fakir
|
Kadın
|
Kız
|
Avcı
|
Av
|
Efendi
|
Tutsak
|
Serüven (heyecan)
|
Korku
|
Şanslı
|
Şansız(Umut edebilir)
|
Güzel değil
|
Hoş, sevimli
|
Gül
Bodur
Lale
|
Leylak (şekilsiz
çiçek)
|
Leylak
|
Gül
Lale
|
Zengin
kadındaki niteliklerin, hiçbiri fakir kızda yoktur. Bu kez Antikacı adamın
yerine Mrs. Fell geçmiştir; av ise Miss Smith’tir. Tablo 2’ye baktığımızda öykü
kişileri arasındaki karşıtlıkların birbirini nasıl dengelediğini görebiliriz.
Birincisi şanslıdır; ama diğeri yalnızca umabilir. Öykünün sonuna doğru, şanslı
ve zengin olan, güllerle eş değerde tutulabilecek avcı, birdenbire bu nicel
özelliklerinin yaratamadığı bir fark yüzünden bozguna uğrar. Miss Smith’in her şeye rağmen Mrs.
Fell’den daha güzel, daha hoş olduğu gerçeğidir, bu.
Leylâkla kendini hiçbir
şekilde özdeşleştiremeyen hatta hiç satın almayan
Rosemary, birdenbire şekilsiz
bir çiçeğe dönüşür.
Öyküdeki bu karşıtlıklardan sonra
olay örgüsü incelendiğinde sahne geçişlerinin
imgelerle sağlandığı görülür.
Olay örgüsü ve sahne
geçişleri
Rosemary Fell (Bitki adı) : Zengin, evli, kocası ona tapıyor.
Bir erkek çocukları var
1.Sahne: Regent Street:
Pahalı mağazaların
olduğu bir cadde ®Çiçekçi
“Rosemary dükkânın içinde göz kamaştırıcı, daha çok gizemli
davranışlarla çevreye bakar, “‘Şunları, şunları istiyorum’ derdi. [...] Hayır,
leylak olmaz. Leylakları hiç sevmem. Şekilsiz çiçeklerdir.” (12). Kadının,
leylâkları sevmemesinin nedeni bu çiçeklerin uzun saplı olmasıdır. O kısa
olanları tercih eder; çünkü kendisi de kısa boyludur.
İmge1
dört buket, bir vazo gül, bodur lâleler (kırmızı beyaz)
“[B]eyaz kağıda sarılmış, uzun giysili bir bebeğe benzeyen” (12),
çiçekler sözleriyle bir sonraki çerçeveye geçiş sağlanır.
2. Sahne: Curzon Street, Kış günü öğleden sonra ®
Antikacı Dükkânı, güvenli bir yer
Antikacı: Yumuşak saygılı bir sesle “Bakınız
Madam” diyen biri.
Başlarının üzerinde, koruyucu melek gibi, pembe bir bulut
vardı.” “‘Büyüleyici!’ Rosemary çiçeklere tutuldu. Ama kaçaydı? [...] Yirmi
sekiz sterlin. İnsan zengin bile olsa” (13).
İmge Antikacı 1
Mavi kadife bohça, cam tezgah ® kaymağa
batırılmış gibi parıldayan nefis bir emaye kutu
İmge Antikacı-2
Kapağında, çiçekli bir ağacın altında
duran minicik bir adam, kollarını onun boynuna dolamış daha da minicik bir kız.
İmge Antikacı-3
Kızın, ıtır yaprağından daha büyük
olmayan, yeşil kurdeleli şapkası bir dala asılmış.
İmge Antikacı-4
Başlarının üzerinde, koruyucu melek
gibi, pembe bir bulut.
Antika kutunun kapağına resmedilmiş çiçeklere tutulması, Mrs.
Fell’in çiçeklere olan tutkunluğunun başka bir göstergesidir. Üstelik resmin
yarattığı atmosferin/oyunun içinde kendini ve kocasını hayal etmektedir.
3. Sahne:Antikacı
dükkânının dışı-sokak
Sokak-İmge 1
Basamaklar ® Yağmur,
karanlıkta yağmurla birlikte is gibi döne döne iniyor.
Sokak lambaları (hüzünlü ) ® karşıki
evlerdeki ışıklar da hüzünlü
İçinde
tuhaf bir acı duydu.
“Alacakaranlıktaki bu karşılaşma, sanki bir Dostoyevski
romanından çıkagelmişti. Kızı eve götürse? Sık sık kitaplarda okuduğu ya da
sahnede gördüğü gibi davransa ne olurdu? Ne heyecanlı olacaktı?” (14)
Sokak-İmge 2
Yanı başında genç,
esmer, gölge gibi bir kız (siluet)
Bu masal atmosferinin etkisinde kalan kadın, bir roman
kahramanı gibi davranmaktadır. Fakir kız da alacakaranlıkta beliren bir
siluettir. Dolayısıyla onun bir kimliği yoktur.
4. Sahne: Zengin kadının evi – Çay Saati
İmge Ev 1
Sıcaklık, yumuşaklık, ışık ve hoş
kokular.
Şimdi hepsine kızın gözüyle
bakıyordu, büyüleyiciydi.
Kendini açılacak dolaplar ve paketler
arasında bulan küçük zengin bir kız gibiydi, Rosemary Fell.
a) Kocasıyla konuşurken
söyledikleri:
“Ona iyi davran. Adamakıllı iyi davran. İlgilen onunla.[...]
Bu kıza iyi davran, sevecen ol, kendini iyi hissetsin.” (16)
Mrs. Fell, bu sözleri söylerken onun varlık kazanmasından
daha çok herhangi bir nesne olarak sevilmesinden yanadır. Genç kız, eve alınmış
güzel bir çiçek ya da antika kutudan farksızdır.
İmge Ev 2
(Miss Smith’in nesneden özneye dönüşmesi)
® Çay
masası kaldırıldığında, ince narin gövdeli, dağınık saçlı, al dudaklı, derin,
ışıklı gözlü biri ortaya çıkmış, tatlı bir gevşeklikle arkasına yaslanmış,
alevlere bakıyordu.
Philip Fell (Kocası)
Yatak Odası. Tam bu anda kapı tokmağı döndü. [...] Gelen
Philip’ti (16).
Kütüphane ® (Philip’in kız için söyledikleri)
Ama şaşılacak kadar hoş. Aman tanrım, olağanüstü sevimli (16).
b) Kocasıyla
konuştuktan sonraki düşünceleri:
Rosemary Tell “‘Saçma yaratık!’ dedi ve kütüphaneden çıktı.
[...] Demek hoş! Olağanüstü sevimli! Afallamış ha! Kalbi kocaman bir çan gibi
vuruyordu. Hoş! Sevimli!”(17)
Miss.Smith’in kocası tarafından beğenilmesi, onun nesneden
özneye dönüşmesidir. Erkeğin bu farklı algılaması zengin kadının,
nesne-konuğuna olan yaklaşımını da değiştirir. Onunla artık işi bitmiş,
kocasının onunla ilgili düşüncelerinden rahatsız olmuştur. Genç kızı
kıskanmaktadır. Genç kızın gördüğü düş, üç sterlin verilerek gönderilmesiyle
sona ermiştir.
c) Miss Smith'i gönderdikten
sonraki düşünceleri:
“ ‘Beni seviyor
musun?’ dedi. [...] Başını göğsüne yaslayarak, ‘Philip’, diye fısıldadı, ‘Ben
hoş muyum?’” (17)
“Bir Fincan Çay” adlı öyküde,
burjuva bir kadının öğleden sonrası anlatılmaktadır. Burjuva kültürüne
yöneltilen eleştiriler, Mrs. Fell’in budalalığında somutlaştırılmakta; fakir,
çaresiz ama güzel ve akıllı olanlar ise Miss Smith’in bünyesinde
anlatılmaktadır. Dolayısıyla farklı iki kesimden iki kadının yaşama alanlarının
kesiştiği noktada ortaya çıkan durum öyküleştirilmektedir. Mrs. Fell, öykünün
başında zengin bir kadın, bir özneyken; öykünün sonunda nesnelerin egemen
olduğu bir yaşamı, başka bir deyişle oyuncakları olan bir kadına dönüşür. Yazar,
özne olarak tanıttığı zengin kadının yaşamındaki diğer nesnelerden bir farkı
olmadığını gösterir. Öte yandan, bir siluet, bir nesne olarak alacakaranlıkta
öyküye giren Miss Smith, yoksulluğu, açlığı, acıları ve giysileriyle bir
insandır.
Mrs.
Fell’in dünyasındaki ihtişam, Miss Smith’in yaşamındaki hüzünlü sokak
lambalarına karşılık gelir. Onun, bir fincan çay içecek parası yokken;
diğerinin yirmi sekiz sterlini yoktur. Ancak zengin olan fakir kız gibi
şöminenin karşısında oturup alevleri seyredemez. Mrs. Fell’in zenginliğini
işaret eden göstergeler onu esir almışken; fakir kızın paltosu, botu ve şapkası
yalnızca bir giysidir, onu ele geçirememişlerdir. Bu nedenledir ki Philip
Fell’in bile nedenini anlayamadığı derecede hoş ve sevimlidir, fakir kız.
Öykünün
sonunda, fakir kız için beş sterlin çok görülür ve üç sterlin verilip
gönderilir, böylece onun zengin kadının yaşamında yer alması engellenmiş olur.
Kullanılıp atılan bir nesneye dönüşmüştür yeniden.
Öykünün
tamamında niteleme sözcüklerinin çok kullanılması, öykünün bir hareketten çok
öykü kişilerinin zihinsel algılamalarını anlatan durağan yapısını gösterir.
Yazarın, anlatıcı aracılığıyla aktardığı kadın; her gün karşılaştığı gösteriş
budalası insanlardan biri olabilir. Karakterin oluşumunu sağladığı sahnelere
ait sözler ve kullanılan imgeler öykünün-olay örgüsünün belirgin bir şekilde
yükselmesini sağlamaktadır.
Anlatıcı, öykünün
başında Rosemary Fell’in güzel sayılamayacağını, “parça parça” bakıldığında hoş
sayılabileceğini belirtir. Öykünün sonunda, fakir kızın varlığı onun
güzelliğinin belirleyicisi olacaktır. Miss Smith, bütün olarak güzeldir ve
Rosemary’nin çirkinliği fakir kızın betimlenmesiyle bir kez daha vurgulanır. Yazar,
hakkında hiçbir şey söylemediği Miss Smith’in öyküsünün oluşturulmasını ya da siluetinin çizilmesini ise okuyucuya
bırakmıştır.
Zengin
olan şanslıdır ama güzel değildir; fakir olan umutsuzdur ama güzeldir.
Kaynak:
Mansfield, Katherine. “Bir Fincan Çay”. Adam Öykü 6. (Eylül-Ekim 1996): 12-17.
